ជីវិតកូនអ្នកស្រែក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ

​​​                             

​​   ដោយហេតុកន្លែងធ្វើការនៅឆ្ងាយពីផ្ទះជួលខ្ញុំតែងតែក្រោកពីព្រលិមរៀបចំហូបបាយព្រិក​ដើម្បីទៅធ្វើការអោយទាន់ពេលនៅម៉ោង ៦:០០ ។ នៅថ្ងៃមួយវេលាព្រលិមម៉ោងប្រមាន ៥:៣០​​​ខ្ញុំបានជិះកង់ទៅធ្វើការជាធម្មតាដូចសព្វដង បានចំងាយប្រហែល ១កីឡូម៉ែត្រ ពីផ្ទះស្រាប់តែកង់​ខូចដុំ​មិនអាចមិនអាចជិះកើត ហើយក៏ចុះបណ្តើរ។ ស៊ូយអី​វាជាពេលមួយដែលពុំទាន់មានជាងបើកទ្វារកស៊ីមួយឡើយ។ ខ្ញុំចុះបណ្ដើរបានចំងាយប្រមាណ ១០០ម៉ែត្រ ដល់មុខតូបមួយដែលកំពុងរៀបចំបើកកន្លែងជួស់ជល់ ហើយខ្ញុំបានសួរគាត់ថា”​ បងៗកង់ខ្ញុំខូចតើបងអាចធ្វើបានដែរឬទេ ” ជាងមើលហើយនិយាយថា” ធ្វើមិនកើតទេ ” ខ្ញុំនិយាយ​” ហេតុអី”​ ជាងថា” មិនចេះធ្វើទេទៅរកកន្លែងផ្សេងទៅ ”​ ពេលនោះខ្ញុំបានបាណ្ដើរកង់ទៅមុខទៀតពោពេញដោយសេចក្ដីអស់សង្ឃឹមនិងតូចចំពោះខ្លួនថាហេតុអីខ្ញុំជាមនុស្សដូចច្នេះ។ ប្រមាណ ២០០ម៉ែត្រ បានដល់កន្លែងមួយទៀត តែពុំទាន់បើកទេ ខ្ញុំបានឈប់ហើយអង្គុយនៅទីនោះរហូតដល់ម៉ោង ៧ ជាង ពេលនោះជាងបានជិះម៉ូតូមកដល់ ហើយសួរខ្ញុំថា” កង់កើតអី​ណឹង “ ខ្ញុំបាននិយាយប្រាប់ ជាងថា” ធ្វើមិនកើតទេព្រោះគ្មានគ្រឿងផ្លាស់ ”​​។ ខ្ញុំបានបណ្ដើរកង់មកដល់ផ្ទះវិញព្រោះគ្រាប់ជាងមិនចេះធ្វើទេ។ ពេលនេះទើបខ្ញុំដឹងថា ជីវិតកូនអ្នកស្រែក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញគឺលំបាកបែបណា ដល់ពេលបង់លុយថ្លៃសាលារៀនហើយ ឯកង់ក៏ខូចមិនឈប់ ហើយលុយនៅនឹងខ្លួនក៏គ្មាន។​ បើកាងារជាអ្នករតតុក្នុងភោជ្ជនីដ្ធាន​ ធ្វើមួយថ្ងៃរស់មួយថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។​​ តើបានលុយមកពីណា? អោយខ្ញុំធ្វើយ៉ាងណា? ហេតុអ្វីជីវិតខ្ញុំអន់បែបនេះ?